හරියටම අටේ කණිසම වැදුනෙ මම ස්ටේෂන් එකට එනවත් එක්කමයි. දවස් ගානකට කලින් යොදාගත්තු විදියට අපි දෙන්නගෙ පලමු හමුවීම යෙදිල තිබුණෙ අද උදේ 8.00 ට. ඊයෙ රෑ නිහඩ වුන දුරකථනය තවමත් නිහඩයි. ඒත් මම පොරොන්දුව ඉෂ්ඨ කරන්න ස්ටේෂන් එක ඉස්සරහ බලාගෙන ඉන්නව. වටපිට බැලුවාමයි දැක්කෙ තවත් කීප දෙනෙක්ම මම වගේම ඔරලෝසුවටයි පාරටයි එබෙනව. ඊලගට ෆෝන් එකට.
" ඔබ ඇමතූ දුරකථනයෙන් ප්‍රතිචාරයක් නොමැත"
මේ ටික මම අහන්නෙ කීවෙනි වතාවටද කියල කවුරුහරි ඇහුවොත් ඒකට දෙන්න උත්තරයක් මා ලග තිබ්බෙ නෑ. ඊයෙ රෑ ඉදල මේ වෙනකම් එක දිගටම මම ඇහුවෙ ඔය ටික. ටික වෙලාවකින් වටපිට බැලුවම ඒ මූණු අළුත් වෙලා. පරණ මූණු පේන්නවත් නෑ. හෝරාවකටත් වැඩිය මම ඔරලෝසුවටයි, පාරටයි, ජංගමයටයි එබුන. ගෙදර යන බස් එක කීප සැරයක්ම මගෙ ඉස්සරහින් ගියේ මට සමච්චලේට හිනාවෙන ගමන්.
තප්පරයටකටවත් නතරවෙන්නෙ නැති නගරයෙ එක්ස්ප්‍රස් කෝච්චියටත් වඩා වැඩි වේගයෙන් මිනිස්සු එහා මෙහා දුවනව. ඒ දුවන ගමනුත් වට පිට කවර් කර ගන්න ඇහේ කැමරා කාචය පිට පනින්න ඔන්න මෙන්න කියන තැනට යනකම් ගෙනියන්නත් අමතක කරන්නෙ නෑ. කකුල් අතපය යන වේගයට වඩා වැඩි වේගයකින් ඒ හැම කෙනෙක්ම ගොඩක් දුර ගිහින් තිබුණ. ඇගේ කෙනෙක් වැදුනත් ඒක දැනෙන්නෙ අඩි දහයක් පහලවක් විතර ඉස්සරහට ගියාට පස්සෙ නැත්නම් ඒ දැනෙන්නෙත් නැහැ. එක මුහුණතක්වත් මතකයේ රදවගන්න බැරි තරමට වේගවත් වෙද්දි මම විතරක් එක තැන නතර වෙලා.
"කවුරු එනකම්ද ඉන්නෙ"
"ගාන කීයද"
පිටි පස්සෙ ඉදන් කවුදෝ මුමුණනව වගේ ඇහුන. වට පිට බැළුවෙ අහල පහල කවුරුත් ඉන්නවද කියල. මගේ දිහා බලනව කියලවත් නොපෙනෙන දුරකථනය ඔබන ්‍යමනුස්සයෙක්,
මට ටිකක් ඈතින් ඉන්නව එතනින් අයින් වෙලා ටිකක් එහාට ගිය මම අනෙක් පැත්තෙන්
හිටගත්තා. චුට්ටක් වටපිට බැලුවෙ ඉන්න තැන හරියට දැනගන්න. හිටගෙන ඉන්නෙ පොලීසිය
ඉස්සරහ 'ඒක ආරක්ෂාවයි’ මම මටම කියා ගත්තා. යන්තම් හැරිල බලපු වෙලාවෙ මගෙ දිහා
විපරමින් බලපු පොලිස් රාළහාමි කෙනෙක් මගෙ
දිහාට ආවෙ ඊට ටික වෙලාවකට පස්සෙයි.
"ඔය ළමය දැන් පැය දෙකක් විතර වෙනව මෙතන. කවුරු හරි එනකම්ද? ඉන්නෙ"
"ඔව් යාළුවෙක් එනකම්"
වචන පැටලුනෙ නැහැ ඒත් අනවශ්‍යය කඳුලක් ඇහිදාර අස්සෙන් එළියට පනින්න හරි හරියට දඟලනව. ඒක නිසා ඇස් දෙක හංග ගන්න මම සෙරප්පුදෙක දිහා බැලුව.
"යන්න ප්ලැට් ෆෝර්ම් ටිකට් එකක් අරගෙන ස්ටේෂන් එක ඇතුලට"
“මෙතන හිටෙගන ඉන්නෙ නැතිව ගිහින් වාඩිවෙන්න”
ඒක කිව්වෙ තවත් මෙතන හිටගෙන ඉන්න එක මට උචිත නැහැ
කියන්නා වාගේ එයා දිහා බලල
යන්තමට හිනාවුන මම කවුන්ටරය ලගට ගියා.
අරගන්න ඕන බස් ටිකට් එකක් කියල හිත කෑගහද්දි ප්ලැට් ෆෝර්ම් ටිකට් එකක් අරගෙන ස්ටේෂන් එක ඇතුලට ගියා. කෙලවරට වෙන්න තිබුණ බංකුවක වාඩිවෙලා ස්ටේෂන් එක පුරාම ඇස්දෙක යැව්වෙ ඔයා ඇති කියල හිතාගෙන.
"ඔබ ඇමතූ දුරකථනයෙන් ප්‍රතිචාරයක් නොමැත"
ඉහලට ගත්තු හුස්ම පහලට දැම්මෙ හිත සැහැල්ලුකර ගන්න. ‘දැන් මොකද කරන්නෙ’ බස් එකේ යන ගමන්
කියවන්න කියල බෑග් එකට පොතක් දාගත. ඒ නවකථා පොත අතට ගත්තා "පොදු පුරුෂයා" පිටු දහයක් පහලවක් බස් එකෙන් එද්දි කියෙව්ව ඉතිරිය කියවන්න පටන් ගත්තා. ඒත් ඒ භූමි කම්පාවට වඩා වැඩි භූමි කම්පාවක් මගෙ හිත ඇතුලෙ ඇතිවෙලයි තිබුණෙ කියල එන යන කෝච්චිවලටවත් ඒවයෙ හිටපු මිනිස්සුන්ටවත් පේන්න නැතිව ඇති.
"නංගි නුවරද"
කන ලගින්ම ඇහුන කට හඩ නිසා මම හැරිල බැලුව. කලිසම ඉනටත් පහලින්
හැලෙන්න ඔන්න මෙන්න කියලයි මට හිතුණෙ. හොද වෙලාවට බෙල්ට් එකක් දාලා. අලුත්ම අලුත් සපත්තු කුට්ටම මම දැක්කෙ
බංකුවෙන් වාඩිවෙලා කකුලක් පිට කකුලක් දාල එක අතකින් ලේස් එක කරකවපු නිසා. මෙච්චරවෙලා ඇස් දෙකේ තිබුණ සන්ග්ලාස් දෙක හෙමිහිට ඔළුවට යවන ගමන් ජෙල්
තට්ටුවක් ගෑවෙච්ච කොන්ඩෙත් ටිකක් හදාගත්ත. කලුම කලු ටී ෂර්ට් එක මැද්දෙන් බොප්මාලි කට ඇරගෙන ඉන්නව . සුදුම නැති වුනත් ඒ හැටි නරකක් නෑ පෙනුම.
“නංගි නුවරද”
"නෑ"
"ලස්සනයි"
"නංගි ගමක කෙනෙක් වෙන්න ඇති"
"නෑ"
"කොළඹ නම් වෙන්න බෑ"
ඔක්කොම වැහෙන්න කොළඹ වුන් අදින්නෑ කියල කියනව මට ඇහුන් නැති ටික විතරයි
"නෑ මම කොළඹ"
"මම ඔයාව දැකල තියනව මීට කලින් කොහෙදිද කියල මතක නෑ"
අවඤ්ඤාවට වගේ හිනාවුන මම බෑග් එකත් අරගෙන නැගිට්ටෙ ගෙදර යන්න. කැන්ටිමට ගිහින් කිරි පැකට් එකක් බොන ගමන් වෙලාව බැලුව දොලහත් පහුවෙලා. බඩගින්නක් නැතත් රෝල්ස් එකක් කෑවේ හිතේ ගින්න නිවෙයි කියල.
යකඩ කටින් කෝච්චිය එන යන වෙලාව කියනව. ගුස් ගුස් ගුස් ගගා කෝච්චි එකින් එක එහෙ මෙහෙ යනව. මිනිස්සු ප්ලැට් ෆෝර්ම් එක පුරා දුවනව. අහේතුවකට ඇහිපිල්ලම තෙමිල හැමදේම බොදවෙනව වගේ දැනුන. ආයෙමත් බංකුව උඩ වාඩිවෙලා පොත දිගඇර ගත්ත.
"ඔබ ඇමතූ දුරකථනයෙන් ප්‍රතිචාරයක් නොමැත"
අන්තිම බැට්රි කට්ටත් නැතිවෙලා ජංගමය කීක් කීක් ගාල නිදා ගත්ත. ඒ සද්දෙත් එක්ක කෝච්චිය මහ හයියෙන් හූ කියාගෙන ගියත් දැන් ඉතිං ඒක ඇහැරවන්න බැහැ. ඒක බෑග් එකට ඔබල පොත දිගඇර ගත්තා. මනෝරමයාට පපුවෙ අමාරුව හැදුනා.
“නංගි ගෙදරින් පැනල යන ගමන්ද?. ඔහොම තමයි නංගි
ජීවිතේ.........නවතින්න තැනක් තියනවද?...ජොබ් එකක්....... මම හොයල දෙන්නම් ඔය ඔක්කොම. නංගි බය වෙන්න එපා මම ඉන්නකන්.”
“ අමාරු ජොබ් එකක් නෙමෙයි ඇගට ටිකක් සැපදීල කාල ඇදල ඉන්න එක විතරයි. පොඩි කමිෂන් එකක් ලොක්කට යනව එච්චරය්."
මට හිතන්නවත් කියන්නවත් ඉඩක් නොදී එක දිගටම කියවගෙන කියවගෙන ගිය එයා යන්තම් හුස්මක් අල්ලන්න නවත්තපු වෙලාවෙ මම යන්තම් වචන
දෙක තුනක් ගැට ගහගත්තා.
"මම යාළුවෙක් එනකම් ඉන්නෙ"
"ඕක කියන්න මෙච්චර කියවනකම් බලා හිටියද.............."
මට බැන බැන ඒ මනුස්සය ඈතට යන්න ගිහින් තවත් බංකුවක වාඩිවෙනව මම යන්තමට දැක්ක. මේ හැමදේම බලාගෙන නොදැක්ක වගේ ඉස්සරහ හිටපු කෝච්චිය ඉස්සරහට ඇදිල ගියේ මටත් හූ කියාගෙන.
"දරුවො. ඔය ළමය දැන් කොච්චර වෙලාද මෙතන. ගෑණු ළමයෙකුට ඉන්න හොදද මෙහෙම. අම්මා තාත්ත එක්ක තරහ වෙලාද?
ජීවිතය නැතිකරගන්න මෝඩ වෙන්න එපා. අපිටත් මේ රස්සාව එපා වෙනව දවසකට එකෙක් දෙන්නෙක් අපිටත් පව් පුරවනව."
මෙච්චර වෙලා ඇහැ අස්සෙ දගලපු කඳුළ දඩස් ගාලා පොතේ නිමි කියන තැනට වැටුන. ඊලග කඳුළ චරස් ගාල පිටිඅල්ලට පොඩිවෙලා කම්මුල උඩම වේලුන. පොත වහද්දි මටත් හොරෙන් එළියට ආපු හදවත රේල් පාර උඩ එහාට මෙහාට පැන පැන දගලනව. මහව කෝච්චිය හූ කියාගෙන ඈතින් එනව දැක දැක ස්ටේෂන් එකෙන් එළියට ආපු මම බස්ටිකට් එකක් අරන් ජනෙල් කවුළුව ලගින් වාඩි වුනා.
ජනේලෙන් අහක බලාගත්තු මම වෙච්ච හැම දේම මතක් කරන්න උත්සහ කලා. තවමත්
සෙනග පිරිල නැති බස්එක, හෝල්ට් එකට
වෙලා බලාගෙන ඉන්නව. ඉක්මන් ගමනින් ආපු තරමක් තරබාරු අක්ක කෙනෙක් මා ගාවින්
වාඩිවුනා. යන්තම් හැරිල මගෙ දිහා බලපු එයා සාරි පොට අරගෙන පවන් ගහන්න පටන් ගත්ත. ඒ
පිහිටෙන් මටත් හුළං ටිකක් ලැබුණ. ටිකකින් බස් එක යන්න පටන් ගත්තු නිසා එයා පවන්
ගහන එක නවත්තල සැනසුම් සුසුමක් හෙලුවා.
‘මාරු සල්ලි
අරගන්න මාරු සල්ලි අරගන්න’
‘ඉස්සරහට යන්න
ඉස්සරහ ඕන තරම් ඉඩ තියනවනෙ ඉස්සරහට යන්න’
‘ටිකට් ගන්න
ටිකට් ගන්න’
කියාගෙන ආපු කොන්දොස්තර එක පාරට නැමිල මගෙ
මූණට ඉස්සරහින් ජනේලෙන් එළියට ඔළුව දාල බුලත් කෙළපාරක් චරස් ගාල පාරට විසික් කරල.
මාරු සල්ලි ගන්න අතින්ම බේරෙන කෙල ටිකත් පිහිදා ගන්න ගමන් ඔළුව උස්සද්දි ආපු
දුන්කොළ සැරට මෙච්චර වෙලාවක් හරියට කෑමකවත් නැතිව ඉන්න මට කලන්තෙ වගේ දැනුන. ඒ
එක්කම මා දිහා අසරණ විදියට බලපු මා ලග හිටපු අක්කා පවන් ගහ ගහ හිටපු සාරි පොටින්
එයාගෙ පපුව වහගත්ත. මුළු ඇගම දහඩියෙන් තෙත් වෙලා ගියත් එයා නෙමෙයි ආයෙමත් පවන්
ගහන්න සාරි පොට අතට අර ගත්තෙ.
එක හෝල්ට් එකක විනාඩි දෙක තුනක් වත්
නවත්තගෙන ඉන්න බස් එක ගැන මට තිබුණෙ තරහක්. ජනේලෙට ඉස්සරහින් බස්හෝල්ට් එක ඇතුලෙ
හිගන අම්මෙක් මාස දෙක තුනක විතර පොඩි ළමයෙකුට කිරි දෙනව තවම අදුර වැටිල නැති නිසාදෝ කවුරුවත් ඒ දිහා බලන්නෙ නෑ
පොඩි දරුව නිදහසේ කිරි බොනව.
‘මොකද ඔතන
හිරවෙල’
‘යන්නකො ඔතනින්
ඉස්සරහට’
‘ ඔය නගින අය
මාරු සල්ලි අරං එන්න’
‘මාරු සල්ලි
ගන්න මාරු සල්ලි ගන්න’
‘ඉස්සර
තුන්දෙනෙක් සල්ලි දෙන්න තියනව’
කොන්දොස්තරගෙ කටට ඉවරයක් ඇත්තෙම නෑ. බස් එකට
නගින අයව ගනන් කරනවද මාර මතකයක්. ඒත් ඉතිං ඔච්චර හයියෙන් ආසාවට කෑගහන එකක් යෑ.
ඒකත් එයාගෙ රස්සාවනෙ. ඒ වුනත් මනුස්සයෙකුට එහා මෙහා යන්න ඉඩක් නැති බස් එකේ
කොන්දොස්තරට එහා මෙහා යන්න ඉඩ ඕන තරම්. මට මතක් වුනා ඉස්සර අත්තම්ම කිව්ව අන්දරෙ
කිරි කෑව කථාව. මගෙ ලග වාඩි වෙලා හිටපු අක්කා නැගිටල ඉස්සරහට යද්දි එතැන වාඩි උනේ
තලතුනා මනුස්සයෙක්. මම බස් එකෙන් බැහැල යන අක්ක දිහා බැලුවා සාරි පොටින් වැහිච්ච
පපුව පෙදෙස වෙනස් වෙච්ච මුහුණ තවමත් එහෙම්මමයි. එයා බිම බලාගෙනම ඉස්සරහට යනව.
බස් එක මැද කිටි කිටියට හිරවෙලා යන දෙන්නෙක්
වටපිට ගැන කිසිම ගානක් නැතිව එක එක්කෙනාගෙ ඇස් වලට එබිල. මොනව වුනත් එයාලට ගානක්
නැහැ. හෙමිහිට ගෑණු ළමයගෙ නලලට හාද්දක් දීපු ඒ කොල්ල ගෙ අතේ එල්ලිල හුරතල් වෙන ඒ
කෙල්ල දැක්කම මට දැනුනෙ ඉරිසියාවක් ‘බස්වල යන්නවත් දන්නෙ නෑ’ මම මටම කියා
ගත්තත් ඇස් දෙක බොදවෙනව යන්තමට වගේ දැනුන.
වැඩ ඇරිල ගෙදර යන අයගෙන් පිරුණ බස් එකේ
ලස්සනට ඔසරියක් ඇදල ඉනට හවඩියක් දාල කොණ්ඩය ගෙඩියකට බැදල හිටපු අක්කගෙ කරට දාල
තිබුණ ඇට මාලෙ සාරියටම ගැලපෙනව. එක පාරක් බලල තවත් දෙතුන් පාරක් එයා දිහා බලපු මගෙ
දිහා බලල ඒ අක්ක ලස්සනට හිනා වුනා. තවත් ටික වෙලාවකින් එයා දිහා බලපු මම ඒ ලස්සන
හිනාව දැක්කෙ නැහැ. එයා ගෙ පිටිපස්සෙ ඉන්න මනුස්සය හිටගෙනම නිදි. ඔසරි පොට අරගෙන
යන්තමට පේන ඉන වටේ ඔතාගත්තු ඒ අක්කා මගෙ දිහා බැලුව. කොච්චර එහාට මෙහාට දැගලුවත් ඒ
මනුස්සය නෙමෙයි හෙලවුනේ.
බස් එක මැද්දෙ මහා කාල ගෝටියක්. තරමක්
තරබාරු හතලිහක් විතර වයස අක්ක කෙනෙක් මහ හයියෙන් කෑ ගහනව කවුරුත් ඇහුන්නැති ගානට
හිටියත් හැරිල බලනව . හිනාවෙන ගමන් අහක බලාගන්නව.
“මනමාල විසේ
ඉහට ගහල බස් එකක යන්න දන්නෑ”
“ එහෙම ඇගේ
නොගෑවි යන්න නම් තමන්ගෙ වාහනේක යන එකනෙ තියෙන්නෙ”
ඒ මනුස්සයත් අත් හැරියෙ නෑ. ටික වෙලාවකින් ඒ
අක්ක ඇවිත් මම ඉන්න සීට් එක ගාවින් හිටගත්ත. ඇගටම හිරවෙන්න ඇදගෙන හිටපු ලෙගින් කලිසම නිසා දෝ කැපී පෙනෙන
කලවා පෙදෙස ඉනගාවට පමණක් දිග ටී ෂර්ට් එක නිසාත් ඇන්දත් නොඇන්ද වගේ. කිටිකිටියට තද වෙච්ච පපුව ඉහලින් නොපෙනුනේ හරිම
පොඩ්ඩයි. උරහිස ලගටම දිග කරාඹු කුට්ටමටම ගැලපෙන මාලය නම් ඉනෙනුත් පහලට දිගම දිගයි.
තවත් ටික දුරක් යද්දි තමයි මාව බස් එකේ
ජනේලයට එන්න එන්නම හිර වෙනබව තේරුනේ. ලග ඉන්න මනුස්සය හොදටම නිදි. විනාඩියට හතර
පස් වතාවක්ම ඔළුව පහලට කඩාගෙන වැටෙනව. ඒ හැම වෙලාවෙම වගේ මගේ ඉනටත් ඊට ඉහලිනුත්
යන්තමට වගේ අත වදිනව. එහාට යන්න කියල තවත් ඉඩක් ඉතිරි වෙලා නැහැ. ‘තවත් ඉදගෙන
ඉන්න බැහැ’ මම නැගිටල
ඉස්සරහටම යද්දි වෙච්ච හැම දේම අමතක කරල ඊට නැවතුම් පලවල් හතරකට පසුව ආපු මගෙ
නැවතුමින් බැහැ ගත්ත.
එක කකුලක් බිමට තියද්දිම ඉස්සරහට අද්දපු බස්
එක ඈතට යනකම් බලා ඉන්න මට වෙලාවක් තිබ්බෙ නැහැ. ගෙදරට හැරෙන පාර ලග විදුලි බුබුල
දැල්වුනාට එතනින් එහාට හොදටම කරුවලයි. පුංචි එළියක්වත් ලග පාත නැහැ. කොහෙද ජංගමයත්
දවල්ම නිදාගත්තනෙ. මෙච්චර රෑවෙනකම් ඉන්න ගිය ගමනක් නෙමෙයිනෙ.
ඇයි ඔයා මාව රැවට්ටුවෙ එන්න කිව්වෙත්
ඔයාමයි. වෙලාව තැන තීරණය කලෙත් ඔයාමයි. මම කලේ එන්න පොරොන්දු වුන එක. ඒ පොරොන්දුව
ඉෂ්ඨ කරන්නයි මම ගියේ. සමහර වෙලාවට මම ආවට පස්සෙ එයා ආවද දන්නෑ. ‘අනේ’ රේල් පාර උඩ දාල ආපු හිත ආයෙමත් මාව හොයාගෙන
ඇවිත් එතකොට ඒ හිත මහව කෝච්චියට යට වුනේ
නැද්ද? කොහොමද ඒක
බේරුනේ. සමහරවිට ඔයාට වගේම මහව කෝච්චියටත් මගෙ දුක තේරෙන්නෙ නැතිව ඇති. නැත්නම්
මාත් එක්කම පස්සෙන් ඇවිත් බස් එකට නැග්ගද?
ගේට්ටුව ලගට වෙලා අප්පච්චි පාර බලාගෙන ඉන්නව
කවදාවත් මෙච්ච්ර කවදාවත් මෙච්චර පරක්කුවෙලා නැති විත්තිය මට මතක් වුනේ එතකොට.
‘මොකද පුතේ
පරක්කුවුනේ දැන් වෙලාව කීයද?’
ඒ ප්‍රශ්න දෙකටම දෙන්න මා ලග තිබුණෙ මලානික
හිනාවක් විතරයි අප්පච්චි ගේට්ටුව වහල මගෙ පස්සෙන්ම ගෙට ආවා මිසක් වෙන මුකුත් ඇහුවෙ
නෑ.
“කෙල්ලට හොදටම
මහන්සි පාටයි තේ එකක් හැදුවනම”
අම්මට මොකුත් අහන්නවත් කියන්නවත් නොදී
අප්පච්චි ඉස්සරවුනා ඒ අවසරයෙන් කාමරයට වැදුන මම හෙමිහිට දොරවහල ඇදට වැටුණ. මෙච්චර
වෙලා හිත අස්සෙ හිරකරගෙන හිටපු කදුල ඇහිදාරවලට නොරිද්දම කොට්ටෙ උඩට වැටුණ.
“ආ තේ එක”
අම්ම අප්පච්චිට තේ එක දෙනව කියල යන්තමට වගෙ
ඇහුන ගමන් නාන කාමරේට ගියේ මෙච්චර වෙලා නවත්තගෙන හිටපු ඉකිය තවත් නවත්ත ගන්න මට
බැරි නිසා. වතුර මලටයි කඳුළු වලටයි යට වුන හිත ඒ එක්ක හෝදල අරින්න හැකියාවක් මට
තිබ්බෙ නැහැ. යන්තම් නතර වුන කඳුළු සොරොව්ව ආයෙ කොයි වෙලාවෙ ඇදගෙන වැටයිද කියල මම
දන්නෙ නැහැ.
“කොහෙද මෙච්චර
වෙලා ගියේ”
“රෑවෙනව කියල
තේරුනේම නැද්ද? ගැණූ ළමයි
මෙහෙමත් රෑවෙනකම් රස්තියාදුවෙ යනවද? මම අහන්නෙ.” කියල අම්ම එක දිගටම
ප්රශ්ණ වැලක් අහගෙන අහගෙන ගියා.
“යාළුවෙක්ගෙ
ගෙදර නේද යනව කිව්වෙ. මෙච්චරවෙලා මොකද කලේ. අපි බය වෙනවනෙ පුතේ”
“එහෙන් එද්දි
ටිකක් පරක්කු වුනා අම්මෙ”
“පෝන් එකට
මොකක්ද වුනේ”
“බැට්රි බැස්ස
අම්මෙ”
“හ්ම් කාල
නිදාගන්න”
බත් එක අතගගා හිටපු මම අත හෝදගෙන කාමරේට
ඇවිත් පෝන් එක චාර්ජ් වෙන්න ගැහුව. පොත් මේසෙට ඔළුව ඔබාගෙන කල්පනා කරකරම කොලයක්
පුරා බලි කුරුටු ගාපු මම ඒ බලි ගොඩේම මෙහෙම ලිව්ව.
හුස්මක් හුස්මක් ගානෙ
ආදරේ හොය හොය
හැමතැනම දුවන හිත
පුංචි මල් පෙත්තක් වගෙ
ඔයා ලගම නතර වෙනවා
සියුමැලිව අතට අරගෙන
පුංචි කුරුටු ගීයක් ලියන්න
තරමට ඔය හිත
ඉඩ නොදෙන්නෙ ඇයි
ඒ හුස්ම මම වෙනුවෙන්
වැටෙන්නෙ නැති නිසාද
යන්තම් වගේ ඇස් දෙක බොදවේගෙන එද්දි දඩාස්
ගාලා තවමත් ඇරල තිබුණ ජනේල් කවුළුව හුළගත් එක්කම වැහිල කිරි කිරි හඩත් එක්ක
ආයෙමත් ඇරුන. ජනෙල් කවුළුවෙන් හඳත් මට ඔලොක්කුවට වගේ හිනා වෙවී එබිල බලනව. හඳත්
එක්කත් මට ආවෙ තරහක් තව පාරක් ඔළුව උස්සල
හඳට රවල බලපු මම ජනෙල් කවුළුව වහල අගුල දැම්ම.ආයෙමත් ඇරෙන්න බැරි වෙන්න. දැන්
බලමුකො එයා මට හිනා වෙන හැටි.
ඒ එක්කම ජංගමය කෑ ගැහුවෙ කෙටි පණිවිඩයක් ආපු
බව කියන්න. අතට අරගෙන කියවන්න හිතුනෙ නැති හින්ද ජංගමයටම කියවන්න ඉඩදීල මම අහගෙන
හිටිය.
“ ෆෝන් එක ඕෆ්
කරන් හිටියෙ ඔයාව රස්තියාදු කරන්න හිතන් නෙමෙයි හැමදාමත් හිත රිදවගන්න ඔයාගෙ හිත
තවත් රිදවන්න බැරි හින්ද? ඔයාගෙ පොඩි හිතට
තේරුම් කරල දෙන්න මම කොච්චර උත්සහ කලාද ? එක අතකින් මමයි වැරදි ඔය හිතට දරන්න බැරි
තරම් මහා මේඝයක් තරමට ආදරය දීපු එක. ඒත් මම කවදාවත් හිතුවෙ නැහැ මේතරම් ආදරයක් ඔය හිතේ තියෙයි කියල සුලෝචනා”
“ සුලෝචනා”
ඒ කවුද ඒ මම සුලෝචනා නෙමෙයිනෙ මෙච්චර ඉක්මනට
ඔයාට මගෙ නමත් අමතක වුනාද?
පුදුමයි, ජංගමය අතට ගත්ත කොයිකටත් මමම කියවන්න
හිතාගෙන. කාගෙන්ද මේ පුංචි හිනාවක් ආව.
ඔයාගෙන් නෙමෙයි. දන්නෙ නැති අංකයක් වැරදිල මට ඇවිත් ආයෙ කියවන්න ඕන නෑ ජංගමය උඩට
හේතුවක් නැතිව කදුලක් ඇද වැටුන ඒ කඳුල ඇගිලි තුඩු වලින් පිහදාපු මම
" ඔබ ඇමතූ
දුරකථනයෙන් ප්ර තිවාරයක් නොමැත"
පුපුරන්න තරමට වේදනාවක් දැනෙන්නෙ හිතද ඔළුවද
කියල හිතාගන්න බැරි තරමට හිත පැටලිල. ජනෙල් කවුළුවෙන් එබෙන්න බැරිවුන හඳ වා කවුළු
අස්සෙන් එබෙන්න පටන් අරන්. මගෙ දුක තේරුම් ගන්න බැරිනම් හඳ වුනත් මාව බලන්න මොකට
එනවද? මම මුරණ්ඩු
විදියට කියල කොට්ටෙ අස්සෙ මුහුණ හංග ගත්ත.
කට්ට කරුවල එක්ක නින්ද නැති ඇස් ඒත් හිත
බොහොම දුරකට ගිහින්. ප්ලැට ෆෝම් ඵක උඩ ඉද්දි හිතට දැනුන වේදනාව හිත ඇතුලෙ තවමත්
ඵහෙම්ම තියෙනව. මොකද වුනේ ඔයාට ඵද්දි කරදරයක් වත් වුනාද? නෑ නෑ ඵහෙම
වෙන්න බැහැ. ඔයා ඵන්නෙ නැත්නම් මට කිව්වෙ නැත්තෙ ඇයි. මම බලා ඉන්නව කියල
පොඩ්ඩක්වත් මතක් වුනේ නැද්ද?. අඩුම තරමෙ ඔයා හොදින් ඉන්නව කියල මට දැන
ගන්න ලැබුණ නම්.
" ඔබ ඇමතූ
දුරකථනයෙන් ප්රඔතිවාරයක් නොමැත"
ජංගමය පොලවෙ ගවන්න තරමට කේන්තියක් දුකක්
හිතට ඵනව ඒ නිසා ඒක වේගයෙන් ඇද උඩට විසිකරල දැම්ම. යාළුවෙක්ගෙ අංකයක් වත් මා ලග
නැහැනෙ ඔයාට කරදරයක් නැත්නම් අනිවාර්යයෙන් මාව බලන්න ඵනව කියලමයි මගෙ හිත කියන්නෙ.
පස්සට ඉර ඵළිය වැටෙනකම් ගැහැණු ළමයි
නිදාගන්නෙ නැහැ කියල අපෙ අම්ම කොච්චර කිව්වත් සමහර දවස් වලට මට ඒක අමතක වෙනවා. ඊයෙ
රෑ හුගවෙලාවක් නින්ද නැතිව හිටපු නිසාදෝ මම නැගිටිද්දි අටේ කණිසමත් පහු වෙලා. නැගිටපු ගමන් බැළුවෙ ජංගමය ඔයාගෙන් කෝල් ඵකක්
තියා කෙටි පණිවිඩයක් වත් තිබුණෙ නැහැ.
" ඔබ ඇමතූ
දුරකථනයෙන් ප්ර්තිවාරයක් නොමැත"
රාත්‍ර ඇදුමට උඩ්න් හවුස් කෝට් ඵකක් ඇගට
දාගත්තු මම කුස්සිය පැත්තට ගියේ අම්මව හොයාගෙන.
“අපූරුයි
ගැහැණු ළමය නැගිටින වෙලාව”
“මහන්සියට
නින්ද ගියා අම්මා”
“තේ ඵකක්
හදාගෙන බොන්න බෝතලේ වතුර ඇති”
තේ ඵක බොන්න වාඩිවුන වෙලාවෙ ඉදල මේ වෙනකම්ම
අම්මා මොන මොනවද කිව්ව ඒත් මට ඒ ඵකක් වත් මතක නැහැ.
“මේකා මොන
ලෝකෙද ඉන්නෙ”
“ඇයි අම්මෙ”
“අර මල් ගස්
ටිකට වතුර ටිකක් දානව”
අම්මා කිව්වෙ නම් සැරෙන් මෙච්චර වෙලා කියපුව
නෑහුන හින්ද අම්මට කේන්ති යන්න ඇති.
වතුර මල අල්ලගෙන වටේ කැරකුනාට මගෙ හිත ඵක
තැනක රැදුනෙම නැහැ. ඒක අතහැරල කාමරේට ගියේ ආයෙමත් ඇදට වැටිල මනෝ ගහන්න හිතාගෙන ඒත්
මම යනකොට ජංගමය කෑ ගහනව. ඒත් මම අතට ගද්දිම නිහඩ වුනා. මිස් කෝල් දෙකකුත් ඵක කෙටි
පණිවිඩයකුත් තිබුණ ඔයාගෙන්. කෙටි පණිවිඩය
දිගහැර ගත්තෙ හරිම කලබලෙන්
“ මම හදිස්සියෙම
කතරගම ආවා. මගදි වෑන් ඵක කැඩුන සුදූ ෆෝන් ඵකේ බැට්රි තිබ්බෙත් නැහැ ඒකයි කෝල්
කරන්න බැරිවුනේ තරහ ගන්න ඵපා සුදූ. මම ආපු ගමන් ඔයාට ගන්නම්. පරිස්සමෙන් ඉන්න
බුදුසරණයි”
මම අනෙක් අතට කෝල් ඵකක් ගන්න උත්සහ කලා
" ඔබ ඇමතූ
දුරකථනයෙන් ප්‍රතිචාරයක් නොමැත"
දුකයි තරහයි ඵක්ක ජංගමය කෑලි කෑලි වලට
වෙන්වෙලා තැනින් තැන විසිවෙන කොටත් මට ඇහුනෙ
" ඔබ ඇමතූ
දුරකථනයෙන් ප්‍රතිචාරයක් නොමැත"
