ඇවිදිල්ල තනි රැක්කොතින් මට ඇතී...😭😭😭
කාලයකට පස්සෙ බස් එකකට ගොඩ වුණේ සුරංග නාලකට ඉතා ප්‍රිය වූ ගීත සමුචයක් අසන්නට ලැබේවිදෝ යැයි අහිංසක බපාපොරොත්තුවකින් වුවද සිදු වූයේ කොන්දොස්තර මහතා පසුබිම් සංගීතයකින් තොරව ගායනා කළ එකම ගීතයට සවන් දෙමින් ගමනාන්තය දක්වා ගමන් කිරීමටය... එකම ගීතය නිතර ඇසීමෙන් ලද චිත්තප්‍රිතිය නිසාවෙන් ඇස් පියාගත් සැනින් නුගේගොඩ නගරයද පසුවී තිබීමම මට ඉමහත් සතුටට කාරණයක් විය.
නුගේගොඩ පසුවෙද්දී අවදි වූවා නොව ගැස්සී අවදි කර වූයේ කොන්දොස්තර මහතාගේ සහ නැගනියකගේ කණට මිහිරි වදන් කිහිපයක සුන්දරත්වය වේග රිද්මයෙන් ඇසුන නිසාවෙනි... ඇයගේ මුහුණ පුපුරන්න ඔන්න මෙන්න ස්භාවක් ඇතිබව මා දුටුවේ මා ළඟින් වාඩි වූ මොහොතේ සිටය.. එනමුදු ඒ දෙදෙනා ඇවිලීමට හේතුව මා නොදන්නේ සිහිනයක් දකින්න ඔන්න මෙන්න සිටි නිසාවෙන් විය යුතුය..
කෙසේ වෙතත් කොන්දොස්තර මහතා කිසිම වැඩිහිටියෙකුට සිටගෙන ඉන්නට ඉඩක් නොදුන් අතර ගෑන් ළමයින් සීට්වලින් නැගිට්ටුවේද නැත. ඒ අවස්ථාව නිතරම පිරිමි ළමයෙකුට පුදන්නට තරම් සද්භාවයෙන් කටයුතු කළේ වෙසක් සතිය නිසාවෙන් පිං ලබා ගන්නට අවස්ථාවක් උදා කරමින් විය යුතුය...
138 නම් කොහොමත් අවුලක් නැත.. හිත වද දෙන්නේම 128 ගැනය...😔 කොපමණ සෙනග හිටියත් 138 මට කිසිදාක අකාරුණික වී නොමැති බව දන්නෝ දනිති... 😂
හිතේ දුකටත් එක්ක නෙස්කෆේ එකක් එක්ක මාළුපාන් (එහෙම කිව්වට ඒකෙ මාළු නෑ හොඳේ) ගෙඩියක් කාලා සැනසුම් සුසුමක් හෙළන ගමන් 128 බසයක් සොයා යන්න වූයෙමි.... හම්බෝ ඉතිං මගේ වාසනාවක මහත බස් එකක් නොව දෙකකි... ලංගමයා ළඟින්ම ප්‍රයිවට් එකකුත් සහජීවනයෙන් අතිනත් පටලා නොගෙන.. දික්කසාදයට සූදානම් වන විවාහක යුවලක් සේ එකිනෙකාට පුප්පමින් ගස්සමින් වුණ්නේය... මා ළඟට යනවාත් සමඟම ලංගමයා ගස්සගෙන යන්නට ගියේ අහළ පහළ අපටද පුස්පාට් එකක් දාගෙන දුම් කෝච්චියක් පාරට අතාරිමිනි.
අතේ කනේ කරේ කටේ එල්ලගන තනිකකුලෙන් යන්න හිටි ගමන ඉතා සැහැල්ලුවෙන් යා හැකි චිත්තප්‍රිතියෙන් යුතුව බසයට නැගී අයිනක් අල්ලා සිට ගත්තේ තව පැය කාලක්වත් එතැන ඉන්නට බලාපොරොත්තුවෙනි... ඉස්කෝලෙ ගිය කෙල්ලො කොල්ලෝ දෙතුන් දෙනා බසයට ගොඩවූනේ ඔය විනිවිද පේන ටියුලිප් බෑග් මල්ලක් කරේ දාගෙන නෙමෙයි හැබැයි... එවුන්ගේ කාලෙට එවුන්ගේ තාලෙටය...එවුන්ට ගැලපෙන ආකාරයට තමයි ඉතිං. ළඟම සිටියේ පාසල් පෙම්වතුන් යුවලක් ... ඒ කාලෙ අපි ලොකු අයියලා කියා සිතන්නට ඇත්තේ මේ වගේම ඇටිකිච්චන් කොල්ලන්ට බව ඒ මොහොතේ මගේ සිහියට ආවේ කොහොමද දන්නෑ ඒ එක්කම අතීතය මතක් වී හිනාවක් ගිය එක නවත්තගන්න බැරි වුණා ඉතිං... තනියම හිනාවෙන්නේ පිස්සු ද කියා කවුරුත් ඇහුවෙ නැති වුණාට වට පිට බැලුනේ ඉබේටමය....
ළඟ හිටියේ කොල්ලෙකි. සුදුත් නැත කළුත් නැත. ඊට අතරමැදි නමක් නැති පාටක් නිසා කොල්ලා හැන්ඩියෙකි. රැවුල් කට්එකට නම් සුපිරිය. සූටියට ස්ක්‍රින් ෂොට් එකක් ගහගෙන මම අහක බලා ගත්තට මොකද එයා හැරි හැරී මා දිහාම බැලුවේ මම තනියම හිනාවෙන එක දැකලද නැත්නම් එයාට හිනාවෙන්නට හිතිලද කියල හිත හිතා එන අතර ඒ බැල්ම එන්න එන්නම වැඩි වීම හේතුවෙන් මම කෙළින් නොබලා හොරෙන් බලන්නට තීරණය කර ඉදිරිය බලා ගතිමි.... බස් එකෙන් බහින තැනටත් කිට්ටු වීම නිසාවෙන් දොර ළඟටම ආ විට පාසල් පෙම්වතිය මා ළඟය.
එයාගේ බැල්ම මෙයා කවුද ? මෙයා මොකද මෙහෙ වගේ වූයෙන්.. "බය වෙන්න එපා ඉතිං මම ඕක ඔයාලගෙ ගෙදරට කියන්න යන්නෑ..." කියා මම මටම කියා ගන්න ගමන් බස් එකෙන් බැස්සෙමි. ටික දුරක් යද්දී මා දිහා හැරි හැරි බලපුවම යකඩෝ කෙල්ල විතරක් නෙවෙයි කොල්ලත් බස්එකෙන් බැහැලා මා පසුපසය....
ඔයා මේ මෙහෙ මම කවදාවත් දැකලා නෑනේ...
ඔව් ඉතිං දකින්න විදියක් නෑනේ... මම හිටියත් නෑ වගේනෙ ගෙදර ඉන්නේ අනෙක ඉතිං මෙහාට අලුත් නේ....
එයා එහෙම ඇහුවෙත් නෑ මම කිව්වෙත් නෑ... බැල්මෙ තිබ්බ කුතුහලය නිසා හිතුණා ඉතිං...
ඔන්න ඉතිං එක රිංග් එකක්වත් නොගිය කෝල් එකකට ආන්සර් කරපු එයා... මේ පාරෙ ග්‍රවුන්ඩ් එක ළඟ ඉන්නෙ කියලා කතා කරපු යාළුවට කිව්වා....
(හරි ෆ්‍රෙන් දැනුවත් වුණා... ඔයා වැඩිපුර හිංදි ෆිල්ම් ටැමිල් ෆිල්ම් බලන්න එපා ඒ වුණාට හොඳේ.... 😂)
එයැයිගෙ ගෙවල් දැන ගන්න ඉතිං මේ පාරෙ ග්‍රවුන්ඩ් එක තියෙන තැන දැනගන්ට එපැයි... ඒ කොහොම වුණත් මම මෙතැනින් හැරෙනවා ඔයා ගේ දැන ගත්තා කියලා ගෙදර එන්නනම් හිතන්ට වත් එපා හොඳේ😂 අනතුරු අඟවන එක කෝකටත් හොඳානේ...නැද්ද මම අහන්නේ....
මම මේ කල්පනා කලේ මේවගේ රස කතාවක් එක්ක හැමදාම බස් එකේම ගියානම් ඉවරයි කියලා...මේ ස්ටාෆ් වෑන් එක පැත්තකටම දාලා... කෝමත් ඒක අතවශ්‍යම දවස්වල එන්නෑනේ...😂
රෝජා
